Achtergrond

Historie

In Nederland leven ongeveer 30.000 woonwagenbewoners en minimaal 10.000 Nederlandse Sinti en Roma. In dit laatste getal zijn niet opgenomen Roma die sinds de jaren 90 van de 20e eeuw naar ons land zijn gekomen. Circa vijfduizend kinderen hebben de leerplichtige leeftijd.

De deelname aan het onderwijs was niet altijd vanzelfsprekend. Vóór de Tweede Wereldoorlog gingen de kinderen nauwelijks naar school. De overheid voerde op dat terrein ook geen actief beleid. Initiatieven om het schoolbezoek te stimuleren kwamen van particuliere zijde. In de jaren twintig werden de eerste gesubsidieerde schooltjes voor woonwagenkinderen opgericht.

Jaren 50 en 60

Vanaf de jaren 50 kenden we vooral categoraal onderwijs met als primair doel ‘schoolgewenning’. In de jaren 60 kreeg de overheid steeds meer oog voor de maatschappelijke positie van de woonwagenbewoners. In woonwagencentrumscholen (wwcs) vond opvang plaats van kinderen. Het regulier onderwijs verwees veel kinderen verwezen door naar het speciaal onderwijs.

Jaren 70 en 80

In de jaren 70 zijn veel woonwagencentrumscholen opgeheven. Woonwagen- en zigeunerkinderen (wwz) werden geplaatst op reguliere scholen. In de jaren 80 was voor 80% van de woonwagenkinderen lager onderwijs (basisschool) tevens eindonderwijs. Om dit te veranderen werd halverwege de jaren 80 een nieuwe impuls gegeven door de inzet van speciale onderwijsconsulenten als ‘brugfunctionarissen’.

Jaren 90

In de jaren 90 doen VVE en thuisgerichte activiteiten hun intrede om onderwijsdeelname te bevorderen. Eind 20e eeuw is de situatie dat vrijwel alle wwz-kinderen in de projectgebieden OWRS deelnemen aan het primair onderwijs.

Tot op heden zien we dat veel wrs- leerlingen bij het doorlopen van het basisonderwijs op het gebied van taal als rekenen significant zwakker presteren dan landelijk het geval is. Ook in het voortgezet onderwijs is het algemene beeld dat wrs- leerlingen nog veel aandacht behoeven om een startkwalificatie of hoger te behalen.

Interessante links Europa